Bagietki (prawie) francuskie ;)

Miałam taki chytry plan, że kupię duży chleb tostowy, połowę zamrożę i będę mieć śniadania na 2 tygodnie.
No, a na pewno na tydzień.
Plan może i dobry, ale już po trzecim dniu nie mogłam patrzeć na toster. 
Co zrobić, kiedy w portfelu ostatnie 2 (słownie: dwa) złote, pieniądze na koncie będę w poniedziałek, a mamy niedzielę?
Oczywiście, woda pitna też kosztuje, może nie majątek, ale pić trzeba, a za 90 gr nie będzie królewskiego śniadania.
Chyba, że...kupię drożdże! ;)

Mąka i mleko znajdzie się zawsze, a to już wystarczy, by w poniedziałkowy poranek cieszyć się smakiem (i zapachem!) świeżej, domowej bagietki posmarowanej kozim serem...
Na tarasowy stolik wynoszę tacę z gorącym pieczywem, układam talerzyki, stawiam słoik miodu i...jem robię zdjęcia!
Sąsiedzi patrzą ze zdziwieniem, a ja, walcząc ze sobą (a raczej z pustym żołądkiem) fotografuję jedną bułkę pod każdym możliwym kątem. ;)

Bardzo francuskie śniadanie z (nie)bardzo francuskimi bagietkami.
Nie, nie o to chodzi, są na prawdę pyszne!
Mięciutkie, puszyste, z chrupiąca skórką...
W smaku jednak bardziej przypominają ciabatki niż francuskie bagietki.
Niemniej, takiego nieśpiesznego śniadania, w otoczeniu ogrodowej lawendy, nie powstydziłby się żaden francuz... ;)

Bagietki
/4 duże sztuki, po 200 g jedna, robiłam z połowy porcji i ulepiłam jedną długą i dwie mniejsze/
(wartość energetyczna w 100 g - ok. 235 kcal)

• 1 szklanka mleka
• 2 łyżeczki masła
• 2 łyżeczki cukru
• 1 szklanka wody o temperaturze pokojowej
• 2 łyżeczki suszonych drożdży (8g) lub 16 g drożdży świeżych
• 2 łyżeczki soli
• 4 szklanki mąki pszennej

Mleko zagotować, dodać masło i cukier, wymieszać, aż do rozpuszczenia. Przelać do dużej miski, dodać wodę i lekko przestudzić (około 10 minut). Dodać drożdże, wymieszać. Wsypać sól i 1 szklankę mąki, wymieszać. Ciągle mieszając dodawać mąkę po 1 szklance (jeśli to konieczne wsypać jeszcze dodatkowe 1/2 szklanki mąki). Bardzo energicznie mieszać (można mikserem), aż ciasto będzie gładkie. Ciasto będzie bardzo miękkie i lepiące - takie ma być.

Dużą miskę dobrze posmarować olejem, przełożyć do niej ciasto, nakryć ściereczką i pozostawić do wyrośnięcia w ciepłym miejscu (powinno podwoić swoją objętość). Bardzo ostrożnie (by ciasto nie "siadło"), przełożyć je na stolnicę, przekroić na części. Delikatnie uformować bagietki, długości około 30 - 40 cm każda. Przenieść je na natłuszczoną blachę i poczekać 30 minut, by podrosły.

W tym czasie rozgrzać piekarnik do 250ºC. Kiedy bagietki są gotowe do pieczenia spryskać piekarnik wodą (8 - 10 psiknięć, para wodna tworzy piękną skórkę na bagietkach), włożyć bagietki i piec 10 minut. Zmniejszyć temperaturę do 200ºC i piec aż będą rumiane i lekko "postukane" od spodu będą brzmiały pusto (niedługo, ja piekłam jeszcze około 10 minut).

 Na specjalne życzenie: ktoś z Was bardzo chciał zobaczyć mojego pana Króliku (5 l.). Przy okazji macie też i mnie. ;)

Placuszki twarożkowe z malinami i...twarożkiem :)

Mieszkanie samemu skutkuje nie tylko brakiem mleka do porannej kawy czy rozmawianiem z samym sobą (tudzież z królikiem), ale też tęsknotą za tradycyjnym obiadem.
Nie macie pojęcia, jak mi się marzy kawał pieczonego indyka mojej mamy, z ryżem i porcją suróweczki na wagę, z marketu.
By nie paść z głodu, a jednocześnie nie wydać majątku, kombinuję jak umiem wykorzystując zapas jajek i 'resztek' z lodówki, zahaczając fakultatywnie na pobliski targ, by coś dokupić.
W ten sposób, w minionym tygodniu moje obiady składały się z placków, naleśników, omletów i...placków.
Może i ekonomicznie, ale nie mniej....pysznie! :)

wczorajszy obiad - omlet z kurkami, kozim serem i pomidorami <3

Dzisiejszy obiad to typowo letnia (i lekka!) propozycja.
Mimo, że słodkie placki nie są dietetycznym symbolem, takie jak TE spokojnie możecie włączyć do swego jadłospisu. :)
Czemu?
Bo nie zawierają tłuszczu ani cukru, a zamiast całego jaja, posiadają jedynie białko. 
Dodatkowo, możecie przyrządzić je z pełnoziarnistej/razowej mąki by było jeszcze zdrowiej! :)
Przepis na te placuchy już znalazł się na blogu (TU), jednak w tych, zamiast jogurtu używacie ulubionego, chudego twarożku.
Nic, tylko podać z ulubionymi owocami lata i...wcinać, wcinać, wcinać!
Najlepiej - na świeżym powietrzu i...w towarzystwie. ;)

Placuszki twarożkowe z malinami
/1 porcja - 3 placki/
(wartość energetyczna porcji, bez dodatków - ok. 250 kcal)

• 50 g twarożku (u mnie domowy, 'grani' z piątnicy) lub serka wiejskiego lub twarogu półtłustego wymieszanego z jogurtem do konsystencji twarożku
• 1 kurze białko
• 50 g mąki
• 1/2 łyżeczki sody oczyszczonej
• kilka kropel aromatu waniliowego
• słodzik/ew. 1 łyżka cukru wanilinowego, zwykłego lub miodu
• + ew. 1 łyżka mleka, jeśli masa wyjdzie za gęsta
• garść malin (po 4, 5 sztuk na jeden placek) + kilka do podania
• cukier puder, twarożek, listki mięty lub inne ulubione dodatki (u mnie jeszcze z 4 łyżki miodu ;p)

W jednej misce wymieszać trzepaczką białko z twarożkiem. W drugiej połączyć mąkę z sodą i słodzikiem (lub cukrem). Na mega mocno rozgrzaną i suchą (!) patelnie kłaść łyżką porcje ciasta, formując placuszki.
Zmniejszyć ogień na średni i na każdym placku ułożyć kilka malin. Poczekać, aż placki mocno zetną się od spodu i lekko z zewnątrz - wtedy dopiero obrócić je na drugą stronę i smażyć, aż się lekko podsuszą (maliny najpierw puszczą dużo soku, trzeba poczekać, aż lekko podeschną, przesuwając placki po patelni, by nie przywarły). Podawać ciepłe, z ulubionymi dodatkami. :)

Lato!
Korzystając z upalnych dni i słonecznej pogody... :)

Babeczki z malinami i białą czekoladą

To w sumie zabawne, bo nigdy nie byłam jakąś wielką fanką białej czekolady, a w latach 90tych, kiedy przeżywała ona swój okres świetności i każdy dzieciak w podstawówce zachwycał się jej smakiem, ja nie mogłam się nadziwić, jak coś w nie-czekoladowym kolorze może nazywać się czekoladą.
Pozostawałam wierna mlecznej, a później, kiedy zza niemieckich granic zaczęły napływać do polskich sklepów 'te nadziane', całkowicie straciłam głowę dla czekolady toffi... No i tak jest do dziś. :)
Skąd więc na mym blogu tyle przepisów z udziałem tej mało-czekoladowej białej czekolady?
Proste - przecież ja uwielbiam słodkie, baaardzoo słodkie.;)
I jak sam cukier to (dla mnie) za mało - ''wzbogacam'' swoje wypieki o ten biały, przesłodzony ulepek.
Poza tym...czy coś lepiej pasowałoby do kwaskowatych malin niż właśnie taki słodki bilans? ;)

Te babeczki są nie tylko (nieziemsko) słodkie - są też zwarte, wilgotne i raczej daleko im do lekkich, nadmuchanych i puchatych muffinek.
Niewielkie, na jeden lub drugi kęs.
Takie właśnie mają być, ale UWAGA - może się okazać że dwa kęsy nie wystarczą... ;)

Babeczki piekłam na chrzest mojej bratanicy i udekorowałam je  piankowymi ''stokrotkami'', tak jak w tym przepisie -> KLIK. :)  
Babeczki z malinami i białą czekoladą
/ok 18 babeczek/
(wartość energetyczna 1 babeczki - nie wiem, spróbujesz policzyć? ;))

• 2 szklanki mąki 
• 150 ml mleka
• 2 łyżeczki soku z cytryny
• 1/2 szklanki oleju
• 1 jajko
• 3 łyżeczki proszku do pieczenia
•  1/2 łyżeczki soli
• 2/3 szklanki cukru
• 150 g białej czekolady, posiekanej
• 180 g malin

W jednej misce wymieszaj sok z cytryny, mleko, jajko i olej, aż dobrze się połączą.
W drugiej misce połącz mąkę, proszek do pieczenia, sól, cukier i posiekaną, białą czekoladę.
Do suchych składników dodaj jeszcze maliny.
Teraz przelej mokre składniki do suchych i delikatnie połącz je ze sobą.
Przelej masę do wyłożonych papilotkami foremek na muffinki - zapełniaj masą ok 2/3 ich wysokości.
Piecz swe babeczki przez 30 minut w 190 stopniach.
Po upieczeniu pozwól im dobrze ostygnąć, a potem już... delektuj się smakiem lata. ;)

babeczka zamiast malin? i don't care! ;)

Kochacie białą czekoladę ponad wszystko?

Poniżej znajdziecie więcej moich przepisów z jej udziałem! :)

KLIK

Kajzerki z makiem lub sezamem - najsmaczniejsze!

Zdaje się, że jedzenie domowego pieczywa na weekendowe śniadanie to już niemal rytuał. ;)
Dobra, w tygodniu mogę sobie wyskoczyć po bułkę do freszmarketu, ale na niedzielny poranek musi być coś bardziej wyjątkowego niż odpiek głęboko mrożonego pieczywa.
Wypiek bułeczek i chlebów wyparł pieczenie ciast, a kiedy waga osiąga maksymalnie akceptowalny (przeze mnie) pułap (kiedy ja tyle przytyłam? o tym poniżej), zjedzenie jogurtu greckiego z malinami i bezikami wydaje się być lepszym pomysłem niż kawał tłuściutkiego brownies. 
Nawet, jeśli byłoby z malinami. ;)

W sobotni wieczór trenuję bicepsy zagniatając mąkę z drożdżami i innymi bajerami, a o poranku dom pachnie chlebem...

 Te kajzerki są wyśmienite. Delikatne, puszyste, a dzięki dodatkowi masła - idealnie rozpływają się w ustach - nawet jeszcze w poniedziałek! ;)
Bardzo miękkie, z makiem czy sezamem - smakują zarówno z dżemem jak i żółtym serem!
To będą chyba moja ulubione bułeczki na Tęczy w słoiku....naprawdę myślę, że już powinniście być w kuchni, trenując swoje bicepsy... ;)

Przyznam, ich finezyjne zwinięcie nie jest wcale takie proste, ale coś tam mi chyba wyszło. ;)

Kajzerki najlepsze

/8 dużych sztuk, po 90 gram/

(wartość energetyczna 1 buły - ok 230 kcal)

350 g mąki pszennej

60 g mąki ziemniaczanej

20 g cukru

2 łyżeczki soli

1 jajko

230 ml mleka

30 g świeżych drożdży

40 g miękkiego masła

do posmarowania: jajko wymieszane z łyżką mleka

do posypania: mak, sezam, sól gruboziarnista etc.

Mąki wymieszać z cukrem i solą.

Mleko delikatnie podgrzać, rozpuścić w nim drożdże i połączyć z pozostałymi składnikami. Zagnieść miękkie, sprężyste ciasto.

Z ciasta uformować kulę, posmarować ją delikatnie olejem roślinnym lub dodatkowym, roztopionym masłem, przykryć ściereczką i odstawić do wyrastania na godzinę.

Wyrośnięte ciasto podzielić na porcje o wadze 70-80 g.

Z każdej formować wałek ciasta o długości 30 cm.

Trzymając koniec wałka, zrobić podwójną pętelkę na wałku (z ciasta), zawijając oba końce pod spód.

Bułeczki układać na blasze wyłożonej papierem do pieczenia.

Odstawić na ok. 30 minut.

W tym czasie nagrzać piekarnik do 200 st C.

Kajzerki posmarować jajkiem wymieszanym ze śmietaną i posypać, czym kto lubi.

Wstawić do piekarnika. Piec ok. 20 minut.

Smacznego!

Było o bułkach, a teraz o tym, co pewnie interesuje dużą (jak nie większą) część czytelników... ;)
Czy akceptuję fakt, że przytyłam? Raczej nie. 
Czy chciałabym znów schudnąć? Pewnie tak.
Czy schudnę? Zapewne nie. 
Dlaczego?
Bo jestem silniejsza, ładniejsza, mądrzejsza i...skromniejsza. ;)
Bo nie tylko fruwam nad ziemią - ja po niej mocno stąpam (no, a przynajmniej mocniej.. ;) ).
Bo mam znowu odwagę, by sięgać po swoje marzenia.
Bo dobry obiad ze znajomymi na mieście daje mi więcej energii, niż widok coraz niższych cyfr na wadze.
To tak, jakby po ciężkiej podróży wrócić 'do siebie'.
Do tego, kim byłam, kim wciąż jestem. 
Do tego, co na (dłuższą) chwilę odebrała mi choroba.
Wróciłam, to znów Ja.